Wystawa „Odbicia i Przejścia” jest próbą uchwycenia momentu zawahania, spojrzenia w lustro – nie po to, by się rozpoznać, lecz by dostrzec, jak bardzo się zmieniamy. To opowieść o ruchu – o przechodzeniu przez granice, o migotliwych stanach świadomości, o chwilach, w których nic nie jest już takie jak wcześniej, a jeszcze nie wiadomo, czym się stanie.

Punktem wyjścia dla koncepcji jest symbolika lustra – powierzchni, która odbija rzeczywistość, ale też ją zniekształca, prowadzi w głąb, tworzy iluzję głębi i światła. Lustro w kulturze bywało bramą, zagrożeniem, narzędziem poznania i pułapką. Współczesne „odbicie” to także filtr, ekran, potrzeba potwierdzenia siebie – często w spojrzeniu Innego.

„Przejścia” odnoszą się do doświadczeń transformacji – cielesnej, emocjonalnej, tożsamościowej. Prace prezentowane na wystawie mówią o zmianie, która może być bolesna lub wyzwalająca, o przemianie rozgrywającej się zarówno wewnątrz jednostki, jak i w relacji z otoczeniem. Są tu echa mitycznego Narcyza, lustrzanych iluzji Velázqueza i…